Op zoek naar... God
Blijf op de hoogte en volg Lianne
05 November 2013 | Thailand, Umphang
Deel 2 van mijn op zoek naar blog...
Deze keer ben ik op zoek naar God. Gek misschien aangezien ik hem al een aantal jaar geleden gevonden heb. Maar hoe zit dat als ik helemaal alleen aan de andere kant van de wereld ben?
In Nederland begon mijn "zoektocht" al voordat ik besloot om deze reis te gaan maken. Ik had er al meerdere keren voor gebeden. "Moet ik dit wel doen? Gaat U wel met mij mee?" Gelukkig heb ik duidelijke antwoorden gekregen en wist ik toen ik op boeken drukte dat het Zijn plan was en wist ik toen ik in het vliegtuig zat dat Hij bij mij was.
Voordat ik daadwerkelijk in het vliegtuig zat ben ik meerdere keren op de proef gesteld. Tenminste zo voelde dat. Ik kreeg een baan aangeboden, mijn huisje kon ik niet tijdelijk kwijt, mijn nicht zwanger, en een man op mijn pad. Allemaal dingen waardoor ik ging twijfelen of ik wel ECHT moest gaan! Ik kon immers nog zonder kosten annuleren.
Maar omdat ik zo'n duidelijk antwoord had gekregen van God dat ik dit echt moest gaan doen en dat alles goed zou komen waren de twijfels niet al te groot en voelde ik mij sterker dan ooit.
Van veel mensen heb ik gelukspoppetjes, kleine buddha's, klavertjes vier gehad. Mooi gebaar : mensen wensen mij veel geluk en een veilige reis en geven mij iets mee wat mij geluk brengt. Als dit zou werken weet ik zeker dat ik veilig thuis kom, maar was het maar zo makkelijk! Al deze dingen staan recht tegenover God. Ik vond het lastig om er wat van te zeggen en heb alles met liefde aangenomen. Ook hierbij was ik opzoek naar wat God van mij verwachtte.
Toen ik in Thailand aankwam ging het me allemaal goed af.
De reis ging goed de mensen waren vriendelijk, ik voelde me goed.
Maar gaande weg de reis voorderde werd het lastig.
Geen van mijn reismaatjes zijn christenen en een kerk tegen komen in een land waar het vol staat met tempels is ook nog geen makkie.
In de eerste tempel werden we gevraagd om mee te doen aan een gebed. Wierook aansteken, kaarsje aandoen, op je knieen, bukken.
Ik voelde me gedwongen omdat iedereen het deed en ik er eigenlijk door overvallen werd. Heb met de rituelen mee gedaan maar gebeden tot God. Ik heb uit respect mee gedaan, zou het ook fijn vinden als zij met mij mee zouden gaan naar de kerk.
De keren daarna heb ik vriendelijk bedankt en heb het de andere laten doen.
Ik ervaarde God wel steeds minder, ik kreeg het druk, niemand had het er over en rustig aan kwam er een soort ruis op de lijn.
Tot we bij de watervallen waren.
Ik zat daar een sigaretje te roken toen er een monnik in een oranje kleed naar mij toe kwam en vroeg of ik Jezus kende.
Vol trots antwoorde ik volmondig JA! liet hem mijn armbandje zien die ik van Justien heb gekregen met een kruis [die ik iedere dag om heb maar mij ook niet meer op was gevallen de afgelopen dagen] en kreeg een foldertje van hem. Jammer genoeg liep hij snel door en moesten wij verder met onze reis. Maar voor mij was het even een schouderklopje van "He Lianne, ken je Mij nog?"
Sinds het schouderklopje sta ik opnieuw open voor Hem en zie ik onderweg af en toe een verdwaalde kerk en praat ik regelematig met Nathalie over mijn geloof en mijn band met Hem.
Na de drukte van het werken gingen we naar het eiland Khoa samed. Een week rust op het strand. Ik ben het boekje gaan lezen dat ik gekregen had van Annemarie en Arjen, en kwam hierdoor met aantal reisgenoten in gesprek. Ik kon iedere avond stille tijd hebben op het strand met prachtige sterren.
Hij laat mij dus echt niet los en ik hoef dus niet opzoek te gaan naar Hem maar meer naar mensen om me heen die hem ook kennen.
God en ik zijn samen op zoek....
Precies zoals ik al zei aan het begin van mijn blog.
Deze keer ben ik op zoek naar God. Gek misschien aangezien ik hem al een aantal jaar geleden gevonden heb. Maar hoe zit dat als ik helemaal alleen aan de andere kant van de wereld ben?
In Nederland begon mijn "zoektocht" al voordat ik besloot om deze reis te gaan maken. Ik had er al meerdere keren voor gebeden. "Moet ik dit wel doen? Gaat U wel met mij mee?" Gelukkig heb ik duidelijke antwoorden gekregen en wist ik toen ik op boeken drukte dat het Zijn plan was en wist ik toen ik in het vliegtuig zat dat Hij bij mij was.
Voordat ik daadwerkelijk in het vliegtuig zat ben ik meerdere keren op de proef gesteld. Tenminste zo voelde dat. Ik kreeg een baan aangeboden, mijn huisje kon ik niet tijdelijk kwijt, mijn nicht zwanger, en een man op mijn pad. Allemaal dingen waardoor ik ging twijfelen of ik wel ECHT moest gaan! Ik kon immers nog zonder kosten annuleren.
Maar omdat ik zo'n duidelijk antwoord had gekregen van God dat ik dit echt moest gaan doen en dat alles goed zou komen waren de twijfels niet al te groot en voelde ik mij sterker dan ooit.
Van veel mensen heb ik gelukspoppetjes, kleine buddha's, klavertjes vier gehad. Mooi gebaar : mensen wensen mij veel geluk en een veilige reis en geven mij iets mee wat mij geluk brengt. Als dit zou werken weet ik zeker dat ik veilig thuis kom, maar was het maar zo makkelijk! Al deze dingen staan recht tegenover God. Ik vond het lastig om er wat van te zeggen en heb alles met liefde aangenomen. Ook hierbij was ik opzoek naar wat God van mij verwachtte.
Toen ik in Thailand aankwam ging het me allemaal goed af.
De reis ging goed de mensen waren vriendelijk, ik voelde me goed.
Maar gaande weg de reis voorderde werd het lastig.
Geen van mijn reismaatjes zijn christenen en een kerk tegen komen in een land waar het vol staat met tempels is ook nog geen makkie.
In de eerste tempel werden we gevraagd om mee te doen aan een gebed. Wierook aansteken, kaarsje aandoen, op je knieen, bukken.
Ik voelde me gedwongen omdat iedereen het deed en ik er eigenlijk door overvallen werd. Heb met de rituelen mee gedaan maar gebeden tot God. Ik heb uit respect mee gedaan, zou het ook fijn vinden als zij met mij mee zouden gaan naar de kerk.
De keren daarna heb ik vriendelijk bedankt en heb het de andere laten doen.
Ik ervaarde God wel steeds minder, ik kreeg het druk, niemand had het er over en rustig aan kwam er een soort ruis op de lijn.
Tot we bij de watervallen waren.
Ik zat daar een sigaretje te roken toen er een monnik in een oranje kleed naar mij toe kwam en vroeg of ik Jezus kende.
Vol trots antwoorde ik volmondig JA! liet hem mijn armbandje zien die ik van Justien heb gekregen met een kruis [die ik iedere dag om heb maar mij ook niet meer op was gevallen de afgelopen dagen] en kreeg een foldertje van hem. Jammer genoeg liep hij snel door en moesten wij verder met onze reis. Maar voor mij was het even een schouderklopje van "He Lianne, ken je Mij nog?"
Sinds het schouderklopje sta ik opnieuw open voor Hem en zie ik onderweg af en toe een verdwaalde kerk en praat ik regelematig met Nathalie over mijn geloof en mijn band met Hem.
Na de drukte van het werken gingen we naar het eiland Khoa samed. Een week rust op het strand. Ik ben het boekje gaan lezen dat ik gekregen had van Annemarie en Arjen, en kwam hierdoor met aantal reisgenoten in gesprek. Ik kon iedere avond stille tijd hebben op het strand met prachtige sterren.
Hij laat mij dus echt niet los en ik hoef dus niet opzoek te gaan naar Hem maar meer naar mensen om me heen die hem ook kennen.
God en ik zijn samen op zoek....
Precies zoals ik al zei aan het begin van mijn blog.
-
05 November 2013 - 11:18
Nathalie :
Altijd meis, geen probleem! Vind het mooi hoe overtuigd je bent en hoe jij je antwoorden vindt op de vragen of twijfels die je hebt! Roomie♡ -
05 November 2013 - 11:18
Samuela:
Heel mooi, Lianne :) -
05 November 2013 - 11:51
AAAMMM:
Wat een mooi, kwetsbaar verhaal Lianne! Je bent niet alleen. Ook al ervaar je het soms wel zo, maar je bent het NIET. ;-) We denken aan je....en ook niet onbelangrijk: we bidden voor je! Fijn om met je mee te lezen. En goed om te lezen dat dat boekje dus niet voor niets was. Liefs van ons! AAAMMM -
05 November 2013 - 19:48
Esther:
Hoi Lianne,
Wat fijn dat je dit zo hebt ervaren en met ons wilt delen!
En ehh, een man, ik heb wat gemist (en ga op De Voorde wel even wat informatie halen :-) ).
Groetjes Esther -
10 November 2013 - 19:25
Hester:
Hoi Lianne,
Wat een mooie ervaring! En wat leuk om je blogs te lezen!
Wacht al op de volgende ;)
Groetjes Hester -
11 November 2013 - 19:02
Ellen:
Een beetje late reactie maar weer mooie verhalen Lily.
Ik heb onze neef uit Aussie geschreven en deze link doorgestuurd.
Ben benieuwd. Groetjes lievie. xx -
11 November 2013 - 19:02
Ellen:
Een beetje late reactie maar weer mooie verhalen Lily.
Ik heb onze neef uit Aussie geschreven en deze link doorgestuurd.
Ben benieuwd. Groetjes lievie. xx -
13 November 2013 - 12:08
Hans De Vroom:
Hi Lianne,
I have been catching up on your adventures. My command of Dutch is not so good so I miss some of the details of what you have written. We (Aussie de Vrooms) are looking forward to seeing you very much. On your blog you state that you will arrive in Australia on 27 November. Is that in Sydney? I have been trying to ring you, but there is always no service? Send me a message and we will discuss further.
Hans -
19 November 2013 - 20:18
Lilian Schreurs:
Lieve Lianne,
even neem je ons ook mee op reis door jouw mooie ervaringen te delen met ons. Thanx!:) Wij blijven jou volgen, wherever you go. Veel liefs van LilianXXX
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
